Stripboekhelden hebben vaak iets magisch over zich. Hoewel de essentie van iedere held en zijn avonturen in comics tot leven wordt gebracht middels een barrage aan plaatjes en soms schreeuwerige tekstballonnen, leeft het verhaal verder in de fantasie van de lezer. Zo kan iedere lezer een vooraf bepaald verhaal toch op een eigen en unieke manier interpreteren. Verfilmingen maken vaak een einde aan de magie der interpretatie, alsook games die op de strips gebaseerd zijn. Het pad is uitgestippeld en vaak lineair, al lijkt dat de fans vaak niet te deren. Telltale wil met zijn games juist weer de andere kant op en de keuze weer in de handen van de fans leggen. Toch mist in Batman: The Telltale Series een cruciaal onderdeel, namelijk de afronding.

De Pledge

Voordat we ons in de review van de gehele serie storten, dien ik te vermelden dat de review voor sommigen een spoiler zal bevatten. Helaas valt deze moeilijk te vermijden als ik de aard van ontstane beoordeling wil kunnen verklaren. Ik zal proberen het tot een minimum te houden, zodat iedereen die de volledige game nog gaat spelen, het verhaal kan ervaren zonder het plot al te weten. Dat gezegd hebbende gaan we eens kijken hoe de truc van Telltale in elkaar steekt, wat er goed aan is en waar het tekortschiet. Laten we beginnen bij de Pledge: het presenteren van iets doodgewoons en bekends, namelijk het bekende verhaal van Batman.

Net als in de eerder gereviewde eerste episode, Realm of Shadows, draait de game meer om Bruce Wayne dan om zijn alter ego Batman. Dat het wel en wee van Bruce inherent uitwerking heeft op de Caped Crusader, maakt er dan ook een afwisselende Batman-game van. Waar andere ontwikkelaars het vaak op een hoog POW!- en KABLAM!-gehalte gooien, wat natuurlijk perfect past bij onze oversized vleermuis, heeft Telltale een verhaal te vertellen en legt daarom ook liever de nadruk op Bruce Wayne. Een totaal onlogische keuze is het dus niet, en het is achteraf gezien misschien ook een voorspelbare geweest. Zoals bij iedere Telltale-game laat het verhaal zich sturen door de keuzes die de speler maakt. Et voilà, de Turn doet zich voor. De illusie dat jij als speler de loop van het verhaal gaat bepalen is gegenereerd.

De Turn

De vrijheid die Telltale je met de verhaallijn van Batman: The Telltale Series geeft, probeert wellicht weer het gevoel te creëren dat jij als individu je eigen draai aan de ontwikkelingen van Gothams bekendste miljonair geeft, zoals je dat vroeger tijdens het lezen van een stripboek misschien ook wel deed. Terwijl een opeenstapeling van Quick Time Events je de digitale meppen laat uitdelen, worden deze van tijd tot tijd ingeruild voor een plaats delict waar je als Batman op je eigen manier letterlijk de aanwijzingen met elkaar moet verbinden en de eerdere gebeurtenissen moet reconstrueren. Natuurlijk is geen enkele Telltale-game compleet zonder de nodige dialogen. Telltale belooft zelfs dat iedere keuze directe gevolgen kan hebben en dat het verhaal bepaald wordt door deze keuzes.

Deze illusie houdt de fans van Batman echter niet lang voor de gek. Het is misschien dan ook een gewaagde keuze van Telltale geweest om een verhaal te willen vertellen dat al tot in den treure verteld is en waarvan iedereen de uitkomst al kent. De extra personages in de game, hun verstandhouding met Bruce en Batman en de verklaring voor hun gedrag, zijn inmiddels bij iedereen bekend. Ook Telltale weet dat daar niet aan te morrelen valt zonder de woede van de fans over je heen te halen. Daarom heeft de ontwikkelaar moeten kiezen voor de veilige weg wanneer het gaat om de keuzes die de speler in dialogen voorgeschoteld krijgt.

Van de vier opties die elke dialoog voorschotelt, is één altijd weggelegd voor zwijgen, een keuze die vrijwel niemand zal maken, ongeacht de wending die dat zal geven. Dat laat drie keuzes over, waarvan er één vaak behoorlijk onredelijk is, één vaak heel politiek correct en één vrij logisch voor de setting waarin Bruce of Batman zich begeeft. Het verhaal stuurt daardoor vaak zichzelf waardoor er al snel gaten vallen in de waan dat jij de touwtjes in handen hebt. Sterker nog, een totaal andere keuze maken heeft van tijd tot tijd niet eens een andere uitwerking. De speler wordt ‘afgeschrikt’ door de mededeling dat je gesprekspartner je keuze onthoudt, al weet je zelf vaak ook wel welke kant de ontwikkelingen op zullen gaan.

Vanaf dit punt volgt een spoiler, zij het een alom bekende. Lees dit gedeelte niet als je absoluut geen plotwending wenst te lezen. Goed, neem bijvoorbeeld het personage Harvey Dent, waar het gros van het plot om draait in Batman: The Telltale Series. Iedereen die zich een Batman-fan noemt, weet intussen dat Harvey de transformatie naar Two Face gaat maken, dus ook in deze game. Het moment waarop dit gaat plaatsvinden, zie je al van mijlenver aankomen. Als speler krijg je op dat moment de keuze om hem te redden van een onfortuinlijke aanval of om iemand anders te beschermen wiens lot op dat moment vele malen ernstiger lijkt. Wanneer je kiest voor het meest voor de hand liggende scenario is er niets aan het handje en gaat alles als gepland. Two Face raakt verminkt aan het gezicht en krijgt daardoor zijn iconische gelaatsuitdrukking. Ben je lekker eigenwijs en ga je tegen beter weten in voor het onverwachte, dan verandert Dent alsnog in Two Face, zij het qua gedrag. Hij krijgt dan wellicht niet de lelijke kop die we kennen, maar toch maakt het voor de relatie tussen Batman en Dent niks uit. Het verhaal gaat gewoon verder in de richting die de kenners van de superheld gewend zijn. Je kunt weer zorgeloos verder lezen 😉

En zo sneuvelt de Prestige

Het verhaal weet daardoor na verloop van tijd dan ook niet meer te verrassen, wat zeker jammer is. Telltale doet namelijk wel moeite om het leuk en spannend te houden. De cliffhangers waarmee we aan het einde van iedere episode van de game opgezadeld worden, doen namelijk toch hunkeren naar de volgende. Het is daarom ook eeuwig zonde dat de spanning die men wil opbouwen, na een paar minuten alweer verdwenen is. Spanning maakt na verloop van tijd ruimte voor voorspelbaarheid en in het achterhoofd begin je jezelf al te vertellen dat het eigenlijk al niet meer uitmaakt wat je kiest. Welk zijspoor je ook neemt, het eindstation is al bepaald. De enige echte motivatie die overblijft om Batman: The Telltale Series te blijven spelen, is om te zien wat voor wendingen die zijsporen je gaan bieden. Vooral de eerste episodes zorgen nog voor de nodige fix. Naarmate het einde nadert en je je eindstation aan de horizon ziet verschijnen, slaat toch een beetje de teleurstelling toe.

En zo eindigt de ‘magic trick’ genaamd Batman: The Telltale Series met een gevoel van semi-voldoening. De namen Batman en Telltale zijn beide hoog aangeschreven wanneer ze op zichzelf staan, al hoeft een combinatie van twee goede ingrediënten niet altijd te leiden tot een meesterwerk. Zo vind ik een biertje op z’n tijd goed te nassen en nip ik ook graag aan een exquise whiskey, maar wanneer je die twee bij elkaar in een glas mikt, krijg je een minder succesvol drankje. Een uitgestippeld verhaal als dat van Batman laat zich nou eenmaal niet lenen voor een ‘make your choice-game’ als die van Telltale. Ik respecteer beide franchises en waardeer hoe ze zich naar de top hebben gewerkt met hun specialiteit. Deze samenwerking is alleen wat minder geslaagd gebleken.

Technisch schort er ook wat aan

Helaas blijkt ook de engine van Telltale nog niet tot in de puntjes uitgewerkt te zijn, ondanks de toezegging dat deze een behoorlijke verbetering heeft ondergaan. Wanneer we de systeemeisen erop na slaan, geeft Telltale aan dat een zeer middelmatige pc deze game moet kunnen draaien. Batman: The Telltale Series is per slot van rekening niet een heel bombastische en snelle game. Daarnaast is de game geheel cel-shaded, wat de stripboekstijl uiteraard extra naar buiten brengt. Een pc met in de kern een Intel Core 2 Duo 2,4 GHz zou voldoende moeten zijn om alle data te verwerken. Daarbij zou Telltale ook graag willen zien dat je minstens een Nvidia GTS 450 onderin je pc hebt snorren om alles netjes op je beeldscherm te projecteren.

Laat het nu zijn dat ik een middelmatige bak heb. Ondanks de leeftijd van mijn beessie stijgt deze toch best een eind boven de eisen van Telltale uit. Toch lijkt zelfs mijn GTX 960 er de grootste moeite mee te hebben om de game op een stabiele frame rate te draaien, al verschilt dat per episode. Een gevolg hiervan is dat lipsync verre van synchroon loopt en dat in het ergste geval personages ineens stoppen met het bewegen van hun mond. Het voegt niet veel plezier toe aan de ervaring, kan ik je vertellen. Dat bijna ieder personage loopt alsof ze het dun in de broek hebben laten lopen, tovert dan wel af en toe een gniffel op je gezicht, al lijkt het me dat dat niet de intentie van Telltale was.

Ook de terugblikken op de vorige episodes bij het starten van een nieuw hoofdstuk missen finesse. Vooral in de eerste episodes duren deze naar mijn mening te lang. Daarbij komt kijken dat deze geëdit lijken te zijn door iemand die nog bezig is met zijn opleiding tot regisseur. De overgangen van scènes zijn verre van vloeiend en worden begeleid door een behoorlijk storend deuntje. Het feit dat je deze ook niet kan skippen is best een domper. Hierdoor moet je verplicht nog eens kijken naar wat je allemaal hebt uitgevreten in de vorige episode.

Niet alles is kommer en kwel

Ondanks mijn voorgaande tirade valt er ook zeker wat goeds te vertellen over Batman: The Telltale Series. Op het gebied van audio zit het over het algemeen best lekker in elkaar, op het muziekje in de samenvatting na dan. De muziek in het menu zweept lekker op en is absoluut des Batmans. Ook de voice acting is overwegend goed. Batmans stem, verzorgd door Troy Baker, is onmiskenbaar, maar ook de stemmen van de andere sleutelfiguren in de game zijn goed gecast. Soms slaat alleen het acteerwerk van een willekeurige omstander de plank een beetje mis. Ik kon er eerlijk gezegd niet zo mee zitten. Ik heb veel, veel erger gehoord.

Ook de duur van de game is naar behoren te noemen. Voor een game die je gegarandeerd wat uren van de straat houdt, betaal je iets meer dan twee tientjes op Steam. Ik heb er zelf ongeveer een uurtje of acht in kunnen steken wanneer ik alles bij elkaar optel. Wanneer je je beseft dat er uitgevers genoeg zijn die voor acht uurtjes spelen gewoon de volle mep vragen, kun je toch concluderen dat het qua speelduur BANG! for your buck is (sorry, it’s a Batman thing).

Ondanks de voorspelbaarheid van een hele hoop wendingen in de game, weet Telltale toch zo nu en dan voor een moment te zorgen dat je zegt: “Hey, dat introduceren ze lekker!” Vooral momenten zoals deze leer je waarderen, gezien het er niet bijster veel zijn. Gelukkig zijn het vrij memorabele. Omwille van nog meer spoilers ga ik niet verklappen waar het precies om gaat. Als je dat wilt ontdekken, moet je eventjes van je krent af en er twee tientjes tegenaan klappen op Steam.