Het najaar is inmiddels in volle gang en dat betekent voor gamers maar één ding: jezelf vervelen is geen optie. Games komen met truckloads tegelijk uit en je hebt een game nog niet uitgespeeld of minstens twee andere liggen voor je klaar. Er valt in de laatste maanden van het jaar genoeg te rennen en schieten op je favoriete platform, al is het ook wel eens fijn om eventjes te relaxen, je af te zonderen van de digitale slachtpartijen en gewoon eens even een game met een hoge chillfactor op te pikken. Ook dit najaar bestaat de kans dat je die behoefte hebt en het Duitse Daedalic hoopt met de point & click-game Silence je wens te vervullen.

In Silence vul je de schoenen van Noah en zijn kleine zusje Renie, twee kinderen die geteisterd worden door de gevolgen van de hedendaagse oorlogsvoering. Terwijl Noah alle zeilen bij moet zetten om zijn zusje zo goed mogelijk op haar gemak te stellen, regent het buiten hun schuilplaats bommen en granaten. Gedurende het aanhoudende bombardement herintroduceert Noah je met de nar Sadwick en zijn compagnon Spot (waar ik straks even op terug zal komen) tot het noodlot toeslaat en ook jouw schuilplaats bezwijkt onder de vernietigende kracht van de laatste aanslag. Waar een nachtmerrie eindigt, start een nieuwe droom, waarvan je je al snel gaat afvragen welke richting deze je op zal nemen.

Terug in dromenland

Vanaf dat moment verplaatst het scenario namelijk naar Silence, een denkbeeldige wereld waarin de grauwe, door oorlog geteisterde omgeving zich getransformeerd heeft naar een schitterende en soms surrealistische omgeving. Je primaire doel is op dat moment om Renie weer terug te vinden, gezien je die sinds de laatste bommenregen uit het oog bent verloren. Terwijl je stukje bij beetje de basics van een toch al niet zo intensieve point & click-game bijgebracht krijgt, leer je de nodige personages kennen die je snel de goede richting op sturen. Renie heb je snel gevonden, de weg terug naar de realiteit gaat wat langer duren. Hoe mooi en sereen Silence ook is, het is en blijft een droomwereld en Noah weet als geen ander dat blijven in Silence geen optie is.

Noah heeft namelijk al het een en ander meegemaakt in de droomwereld, wat kenners van de ontwikkelaar Daedalic waarschijnlijk nog weten. Silence vormt namelijk de sequel op de game The Whispered World uit 2009, waarin de eerder genoemde Sadwick de hoofdrol vervulde. Dat dat voor de nieuwkomer, waarvan ik er een was, wellicht niet helemaal duidelijk is, vormt dan ook een kleine hick up in het verhaal. Vrijwel in het begin van Silence dien je Renie op haar gemak te stellen door je provisorisch uit te dossen als Sadwick, waarvan je op dat moment totaal niet weet wie het is. Daedalic doet in Silence dan ook totaal geen moeite om een beetje backstory te geven en gaat er blindelings vanuit dat je The Whispered World gespeeld hebt. Gelukkig was Google mijn BFF en ontdekte ik al gauw wie Sadwick is en waarom hij zo graag uit het schitterende Silence wil vertrekken. Ik waarschuw je alleen op voorhand dat Google ook je ergste vijand kan vormen, gezien deze je ook de nodige game breaking spoilers voorschotelt.

Afijn, laten we het over de wereld Silence hebben. Deze vormt namelijk by far het grootste pluspunt van de hele game. Zoals ik je eerder al vertelde biedt Silence van tijd tot tijd vergezichten die neigen naar het surreële en voelt het design soms Discworld-achtig aan. Point & click-liefhebbers met wat levenservaring zullen weten wat ik bedoel, anderen zullen het gewoon even moeten Googlen ben ik bang. Silence biedt een mix van mooi, lief en grappig, maar schuwt het niet om dat te combineren met monsterlijke wezens en deprimerende ontwikkelingen. Hierdoor slaagt Daedalic erin om de nieuwe speler constant het gevoel te geven dat er meer schuilt achter de sprookjesachtige looks van de game, al zullen oude bekenden van The Whispered World al snel genoeg doorhebben waar het verhaal heen lijkt te gaan. De vibe die de game afgeeft is namelijk des Daedalics, maar nog steeds een vrij unieke in het point & click-genre.

laat je koffers maar thuis

Wat de game ook afzondert van de meeste games in het genre is dat deze inventory-loos is en dat alle voorwerpen die nodig zijn om de meestal eenvoudig te voltooien puzzels op te lossen zich allen binnen handbereik begeven. Waar je in veel point & click-games diverse voorwerpen bij je moet houden omdat je deze veel later in de game nog moet gebruiken, zul je in Silence een voorwerp nooit langer dan vijf minuten in je bezit hebben, op de allesbepalende Mirror Shard na (waar ik om spoiler redenen niet te ver over zal uitweiden). Hierdoor hoef je niet bij iedere puzzel twintig objecten te proberen, in de hoop dat het om een of andere reden toch logisch is. Geef toe, je herkent het scenario vast. In Silence heb je daar dus geen last van.

Nu zijn de meeste puzzels in Silence toch niet van breinbrekend niveau, waarmee ik niet wil zeggen dat ze kinderlijk eenvoudig zijn. Wat ik er wel mee wil zeggen is dat een beetje logisch nadenken al gauw in 95% van alle gevallen voor de oplossing zorgt. Hier en daar zal een puzzel zorgen voor een ‘ok, hoe gaan we dit doen’ en een krabbel op je kruin, maar daar heb je het vaak ook mee gezegd. Vooral het feit dat je soms vergeet dat je sidekick, de magische shapeshifting rups Spot, een hele hoop van de ‘hoe kom ik daar?’ momenten kan oplossen, zorgt soms voor de grootste vraagtekens. Wanneer je eenmaal gewend bent geraakt aan de vaardigheden van Spot lossen ook deze vraagtekens snel op. Het zorgt er in ieder geval voor dat je het verhaal een stuk beter beleeft en je niet gefrustreerd je controller (of in mijn geval de muis) aan de kant legt.

“Ik mis emotie..”

Waar ik met vlagen wel eventjes een pauze door in moest gelasten was de voice acting in de game, die van tijd tot tijd behoorlijk op de zenuwen ging werken. Eerlijk is eerlijk, Silence is een verbetering ten opzichte van The Whispered World waarin voice acting ook niet best was, maar ook Silence kent momenten waarin het uitblinkt in voice acting die de lading van het scenario niet dekt. Zo lijken hier en daar ingesproken zinnen obviously aan elkaar geknipt en geplakt te zijn en is het vooral Renie die nogal emotieloos blijft onder al de misère. Gillen van schrik of kreten van blijdschap zijn veelal wat flauwtjes ingesproken. Ook de geluidjes die Spot maakt gingen naar verloop van tijd aardig op mijn zenuwen werken. Gelukkig maakte de dromerige en schitterende muziek die Silence rijk is een hoop goed.

Waar de fans van The Whispered World ook een beetje voor moeten waken is de duur van Silence die, als ik het mag geloven, een stuk korter is dan die van het vorige deel. Ik heb The Whispered World zelf nooit gespeeld, dus uit ervaring kan ik niet spreken, maar diverse gamers claimen dat ze 10 tot 13 uren in The Whispered World hebben gestopt. Silence gaat dit bij lange na niet halen. De drie chapters die Silence rijk is heb ik in een uurtje of zes max kunnen klaren, inclusief het alternatieve einde. Gezien de game niets van doen heeft met side quests en deze ook ultra lineair is, valt er dan ook weinig extra tijd te winnen. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn absoluut zes schitterende uurtjes die je door diverse emoties loodsen. Of die zes uren voor jou dertig euro waard zijn, dien je je wel even af te vragen. Voor een point & click-fanatiekeling is die keuze wellicht iets makkelijker gezien Silence technisch een absolute topper is. Silence is wederom een sprookje, maar wel een sprookje dat bewijst dat niet iedereen ‘lang en gelukkig’ leeft.